Empatię możemy podzielić na dwie kategorie:

• empatia afektywna – inaczej: współodczuwanie. „Czuję to samo, co ty” (kiedy tobie jest smutno, to i mi jest smutno, kiedy ty się złościsz, to i ja się jestem zezłoszczona/zezłoszczony)
• empatia poznawcza, czyli rozumienie tego, co czuje druga osoba. Umiejętność postawienia się w czyichś butach. „Rozumiem, że jest ci smutno”, „Tak, musi być tobie ciężko teraz”.

Współczucie natomiast nie jest stanem, w którym czujemy to samo, co druga osoba, i dlatego zaczynamy jej pomagać. Jest to rozumienie czyichś uczuć w połączeniu z troską, i przede wszystkim działaniem (czyli dzięki współczuciu możemy pomóc np. naszemu dziecku, nawet gdy nas irytuje lub kiedy jesteśmy zmęczeni). Współczucie nie jest też litością.

Prof. Paul Gilbert twórca podejścia skoncentrowanego na współczuciu mówi o trzech przepływach współczucia:

• współczucie wobec siebie (umiejętność dawania go sobie samemu, samowspółczucie)
• współczucie wobec innych (umiejętność dawania go innym)
• współczucie od innych (umiejętność brania go od innych)

Jeżeli mamy świadomość trzech przepływów współczucia, to mamy również szerszą wizję, wspólne doświadczenie człowieczeństwa, które przekłada się na to, że niezależnie od tego, jaki jest rodzaj naszego cierpienia, dyskomfortu, to wszyscy jesteśmy w tym razem, w tej trudnej ludzkiej egzystencji.