Często nie zdajemy sobie sprawy, jak wiele z rad, odnośnie naszego samopoczucia i komfortu życia, jest podawanych w formie nakazów lub zakazów. Mając na uwadze własne zdrowie, stan psychiczny, dobro naszych najbliższych, często fundujemy sobie literaturę naszpikowaną imperatywami: „Bądź szczęśliwy!”, „Uśmiechaj się codziennie!”, „Przytulaj się często ”, „Pielęgnuj swoje hobby!”, „Nigdy nie mów nigdy!”, „Uwierz w siebie!”, „Kochaj siebie!”, „Okazuj wdzięczność!”, „Bądź w zgodzie ze sobą!”, „Żyj w harmonii!”. Zalecenia te można by wymieniać jeszcze bardzo długo.
Faza zakochania nie jest predyktorem dobrego związku. Wskazuje ona jedynie na pewne procesy zachodzące w naszej psychice, jak i naszym ciele. Na ogół charakteryzuje się tym, że jedna myśl (o obiekcie naszych uczuć) przesłania wszystkie inne myśli. Spada poziom naszego krytycyzmu, pojawiają się problemy z koncentracją, trudności w wykonywaniu prac intelektualnych. Jesteśmy niezwykle podekscytowani i skłonni do podejmowania szeregu aktywności, które wcześniej nie przyszłyby nam do głowy. Cele życiowe, które do tej pory były dla nas ważne, mogą odchodzić na dalszy plan lub całkowicie znikać. Na poziomie somatycznym możemy odczuwać spadek łaknienia, jak również mogą występować problemy ze snem. To wszystko świadczy tylko o tym, że nasze ciało i nasza psychika znalazły się w fazie zakochania – nie wskazuje natomiast na to, że związek z osobą, w której jesteśmy zakochani, okaże się w przyszłości satysfakcjonujący.
Poradnik „Nastolatki zdolne, ale rozkojarzone” przeznaczony jest dla rodziców i ma pomóc – jak czytamy we wstępie – w nabyciu wiedzy z zakresu motywowania nastolatka do korzystania z umiejętności wykonawczych, stworzenia otoczenia, które sprzyja rozwojowi tych umiejętności oraz współpracy z nastolatkami. Ma to służyć temu, by młode osoby mogły stawać się odpowiedzialne i niezależne, świadome swoich słabych i mocnych stron. W książce znajdziemy również treści poświęcone fizjologii dorastających dzieci, kształtowania się ich mózgu oraz osobowości.
Brak kłótni i kryzysów w związku nie świadczy o tym, że jest on idealny. Wręcz przeciwnie: może (chociaż oczywiście nie musi) wskazywać na problemy z komunikacją, na brak asertywności któregoś z partnerów, na trwanie w relacji nie partnerskiej, lecz symbiotycznej, na lęk przed rozstaniem lub na wiele innych kwestii. Przekonanie, że kryzys pojawia się tylko jako zapowiedź końca relacji, utrudnia rozwiązanie trudnej sytuacji, podczas gdy to właśnie dzięki kryzysom związek może zacząć się zmieniać w stronę bardziej satysfakcjonującą dla obojga partnerów. Psychoterapeutka Ester Boykin mówi, że zagrożenie tkwi nie tyle w konflikcie, co w omijaniu tematów, w których partnerzy się różnią. Kłótnie mogą być czynnikiem budującym relacje. Prawdziwym sygnałem ostrzegawczym jest moment, gdy osoby przestają ze sobą rozmawiać.
Neuroplastyczność jest definiowana jako zdolność układu nerwowego do regeneracji i budowania nowych połączeń neuronalnych. Jeszcze do końca XX wieku obowiązywało przekonanie, że liczba połączeń nerwowych, wykształconych w okresie rozwoju, jest skończona i może być jedynie zmniejszona poprzez śmierć neuronów. Uważano, że w dorosłych ośrodkach nerwowych nie ma możliwości regeneracji i budowy nowych połączeń. Jednak pod wpływem napływających nowych danych z badań pogląd ten uległ zmianie i od 1998 roku przyjmuje się, że w mózgu osoby dorosłej mogą nie tylko umacniać się istniejące już połączenia neuronalne, ale również pojawiać połączenia zupełnie nowe.
Wstyd może być uczuciem bolesnym, niszczącym i niezrozumiałym. Pacjenci często przeżywają wstyd tak mocno, że wstydzą się lub nie potrafią o nim mówić. Dlatego wstyd często skrywa się za różnymi innymi trudnościami: lękiem, depresją, uzależnieniami, autoagresją. I choć sam wstyd jest cały czas obecny, to niewidoczny. Książka Patricii A. DeYoung "Terapia chronicznego wstydu. Perspektywa relacyjna i neurobiologiczna" stanowi ważną pozycję, umożliwiającą zrozumienie tego uczucia, owego "niepowtarzalnego i specyficznego doświadczenia interpersonalnego". Autorka przez wiele lat zbierała doświadczenia, weryfikując hipotezy, zgłębiając temat. W książce stara się wyjaśnić zagadnienie chronicznego wstydu z wielu perspektyw. Pokazuje zarówno neurobiologiczne spojrzenie oraz relacyjną perspektywę, jak i to w jaki sposób wstyd objawia się na co dzień i jak pracować z nim terapeutycznie. Wyjaśnia również, w jaki sposób chroniczny wstyd zapisuje się w mózgu i wpływa na osobowość, tłumaczy złożone teorie i przekłada je na codzienną praktykę terapeutyczną.
Psychologia Współczesna 