„Przepracowywanie dzieciństwa” to modny termin. Dobrze być świadomym wpływu pierwszych lat na resztę życia, ale… czy za ciągłym grzebaniem w przeszłości nie kryje się chęć zrzucenia odpowiedzialności za własne dorosłe niepowodzenia na rodziców? Oczywiście, nie da się zaprzeczyć, że rodzice mają ogromny wpływ na to, jakimi jesteśmy ludźmi. Ale nie da się wszystkiego zrzucić na nich. To, jak wygląda nasze życie, jest determinowane przez zespół czynników. A są to czynniki:
Coraz popularniejsze stają się różnego rodzaju opaski i urządzenia, które monitorując różne parametry fizyczne człowieka, mogą pomagać w radzeniu sobie na przykład ze stanami lękowymi. Nowe technologie jako pomoc psychologiczna używane są od kilkudziesięciu lat, ale czy urządzenia na nadgarstek bądź aplikacje na smartfony mogą realnie pomagać pacjentom w radzeniu sobie z trudnościami? Ludzka emocjonalność jest bardziej złożona niż dane, które można policzyć na podstawie czynników zewnętrznych. Dodatkowo, jak pokazują badania, ważnym czynnikiem jest relacja, jaką ma pacjent z psychoterapeutą. Z urządzeniem nie mamy takiej relacji. Czy zatem warto zaufać technologii i zaopatrzyć się w zegarek albo opaskę na rękę, które badają nasze życiowe parametry, a przy okazji sprawdzają samopoczucie - i jeśli coś jest nie tak, podnoszą alarm? O tym w audycji radiowej Czwórki opowiada psycholog i psychoterapeuta Igor Rotberg (link na stronie internetowej).
Rodzic, który doświadczył traumy, często nie ma umiejętności pomieszczania w sobie emocji dziecka. Nie ma wystarczających zasobów do tego, żeby wytrzymać stany psychiczne dziecka (regulacja emocji), żeby je nazwać (werbalizacja emocji). Często nie jest w stanie pomóc dziecku rozwijać afektu, czyli nauczyć je różnicowania emocji (np. że wstyd i zażenowanie to dwie różne rzeczy). To może zrobić rodzic, który jest dojrzały i ma dostęp do własnych emocji. Natomiast jeśli rodzic jest straumatyzowany, boi się silnych emocji – lekki lęk może natychmiast wzbudzić stan paniki. Tacy rodzice nie mają też możliwości odzwierciedlania stanów dziecka, czyli dziecko nie może się przejrzeć w oczach rodzica w taki sposób, który pozwoliłby mu zaistnieć, budować tożsamość i myśleć o tym, kim jest.
Carl Honore, autor książki „Pod presją”, pisze, że współcześni rodzice robią wszystko, żeby wyciągnąć z dzieci co się da. Skrajne formy takiego wychowania mają nawet swoje nazwy we wszystkich częściach świata. „Gdziekolwiek spojrzeć, zewsząd płynie jedno przesłanie: dzieciństwo jest zbyt cenne, by zostawić je dzieciom, a dzieci są zbyt cenne, żeby zostawić je samym sobie. To nieustanne wtrącanie się tworzy nowy rodzaj dzieciństwa. Dawniej Dziecko Pracujące harowało w polu, a po rewolucji przemysłowej w fabrykach. XX wiek przyniósł Dziecko Wolnego Chowu. A teraz mamy epokę Dziecka Zarządzanego”.
