ZWIĄZEK PARTNERSKI nie jest nigdy stały, niezmienny, dany raz na zawsze. Warunkiem dobrego związku jest jego zdolność do zmiany. Dzieje się to chociażby dlatego, że ludzie lepiej się poznają, a ich poziom intymności wzrasta. Zmieniają się ich potrzeby, oczekiwania, zachowania. Rzadko się zdarza, żeby dwoje partnerów zmieniało się w tym samym tempie przez cały czas trwania związku. Relacja intymna wymaga od nas jakiejś pracy. Żeby miłość trwała i mogła się rozwijać, a co za tym idzie, przechodzić przez kolejne etapy relacji trzeba włożyć wysiłek, a u podstaw tworzenia związku zdaje się leżeć umiejętność komunikacji.
Jako dzieci większość pacjentów (narcystycznych) funkcjonowała w dezorientującym kontekście. Z jednej strony rodzice poświęcali dzieciom uwagę, chwalili je i podziwiali; wszystko to sprawiało, że pacjenci czuli się wtedy dobrze, wierzyli więc, że są kochani. Z drugiej strony brakowało im podstawowej troski: nie dotykano ich, nie całowano, nie przytulano. Nie odzwierciedlano ich emocji i nie słuchano ich: nie zostali nigdy tak naprawdę ani zauważeni, ani wysłuchani. Zyskiwali więc aprobatę, lecz nie otrzymywali prawdziwej miłości. Byli wykorzystywani w tym sensie, że rodzice zwracali uwagę na dzieci tylko wówczas, gdy ich osiągnięcia spełniły określone standardy” (J. Young, J. Klosko, M. Weishaar „Terapia schematów”).
"Współczucie nie jest czuciem, wbrew skojarzeniom wokół słów. To nie jest stan, w którym czujemy to samo, co druga osoba, i dlatego zaczynamy jej pomagać. Współczucie to rozumienie czyichś uczuć w połączeniu z troską, ale przede wszystkim działaniem. Dzięki współczuciu możemy pomóc np. naszemu dziecku, nawet gdy nas irytuje, czy kiedy jesteśmy zmęczeni. Kiedy współczujemy, nie bierzemy na siebie ciężaru czyichś cierpień, ale rozumiemy je, dostrzegamy i wiemy, co robić. Naprawdę nie potrzebujemy wszystkich lubić i z każdym empatyzować, by budować wspierające się, wzmacniające społeczeństwa" - dr Julia E. Wahl, psycholożka i trenerka podejścia uważności i współczucia.
Jest jedną z najważniejszych osób. Niezależnie, ile mamy lat, o ważnych sprawach mówimy matce. Z nadzieją, że wesprze, gdy składamy pozew o rozwód, zrozumie, gdy chcemy zmienić zawód, zaakceptuje nasze trudne wybory. Jednak wiele dojrzałych kobiet przyznaje, że w takich momentach czuły się przez matkę zawiedzione. Matka często widzi w córce dziecko, nawet, jeśli ono ma już 40 lat i wciąż chce ją wychowywać. A córka oczekuje od matki… bezwarunkowej akceptacji. W obu postawach tkwi pułapka. Jak w nią nie wpaść? – mówi w wywiadzie Igor Rotberg, psycholog i psychoterapeuta (link w BIO).
"Ruminacja to psychologiczne określenie na natrętne myślenie dotyczące określonego tematu. Oczywiście, samo intensywne myślenia, zwłaszcza w kontekście problemu, który trzeba rozwiązać, jest jak najbardziej potrzebne. Jednak w ruminacji dołącza się do tego uporczywość procesu myślowego, drobiazgowa analiza oraz brak możliwości przejścia do etapu syntezy i znalezienia ostatecznego rozwiązania, które kończyłoby proces refleksji (np. 'w przyszłości podejmę bardziej przemyślane działania' albo 'nie warto się nad tym więcej zastanawiać, bo nic to chwilowo nie zmieni'). U podstaw ruminacji leży funkcja adaptacyjna (zastanawiamy się nad tym, co nie jest w porządku i co można by było zmienić), ale nadmierne myślenie ma wpływ negatywny, zwłaszcza na nastrój i ogólne samopoczucie.
Książka Richarda Schwartza i Marthy Sweezy pt. „Terapia Systemu Wewnętrznej Rodziny” jest nową, uaktualnioną odsłoną pozycji wydanej w latach 90. ubiegłego wieku. Czas, jaki upłynął od pierwszego wydania, pozwolił na wzbogacenie materiału prezentowanego w książce o nowe wnioski, refleksje i przykłady płynące z doświadczeń stale rosnącej liczby osób praktykujących to podejście oraz naturalnej ewolucji modelu terapeutycznego. Jak podkreślają Autorzy – modyfikacji uległo ponad sześćdziesiąt procent treści. W wyniku tych wszystkich zmian Czytelnik otrzymuje solidne, zwarte i aktualne kompendium wiedzy o IFS (Internal Family System), czyli Systemie Wewnętrznej Rodziny.
